Zygmunt Krasiński – urodzony 19.II.1812r. w Paryżu, zmarł 23.II. 1859r. w Paryżu, pochowany w Opinogórze koło Ciechanowa. Matka Maria Radziwiłłówna, zmarła gdy miał 10 lat.
Ojciec Wincenty Krasiński – generał napoleoński, który przeszedł na służbę cesarską, zwolennik lojalności wobec caratu. Wpłynęło to na brak większego zaangażowania Zygmunta w aktywne działania patriotyczne. Poeta nie brał udziału w manifestacjach ani w powstaniu listopadowym.
Wychowany w tradycji arystokratyczno-feudalnej, wrażliwy na patriotyczne idee polskiego romantyzmu. Niejednokrotnie musiał wybierać między feudalnym patriotyzmem ojca, a patriotyzmem romantycznym, który nakazywał wierność własnemu narodowi i bezwzględną walkę o niepodległość.
Stykał się z konserwatywną i lojalną wobec caratu postawą bywalców salonu literackiego gen. Krasińskiego, który jest prototypem salonu warszawskiego w III cz. Dziadów. Z drugiej strony miał kontakt z patriotyczno-rewolucyjną atmosferą Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uczęszczał na wydział prawa. Nie akceptował etyki rewolucji i walki zbrojnej.
Nie chciał tworzyć historii, wolał filozofować na temat jej sensu. Na przekór ojcu był romantycznym poetą, tworzył nowe wartości literackie, konstruował własną biografię według wzorów stworzonych przez literacką wyobraźnię. Miał świadomość, że ta kreacja doprowadzi go do tragicznych kolizji ze światem rzeczywistym i do klęsk.
Większość życia spędził za granicą, w Szwajcarii, gdzie poznał A.Mickiewicza, we Włoszech i Francji. Był w bardzo dobrej sytuacji finansowej i dobrowolnie przebywał na emigracji. Podróżował zawsze z guwernerem, który decydował o wydatkach.
Jego wielką przyjaciółką i kochanką była Delfina Potocka. Eliza z Branieckich była jego żoną, wybraną przez ojca. Najwybitniejsze swoje dzieła: Nie-boską komedią (1835) i Irydiona (1836) ogłosił w wieku dwudziestu kilku lat. Wykształcona przez poetę własna filozofia, początkowo mesjanistyczna, z czasem oscylowała w kierunku idei konserwatywnych.
Próbą połączenia obydwu tendencji stał się poemat Przedświt (1843). Wyrazem niechęci wobec narastającego ruchu rewolucyjnego stały się Psalmy przyszłości (1845), które doczekały się repliki J.Słowackiego (Odpowiedź na psalmy przyszłości). Z. Krasińskiego tradycyjnie zalicza się do grona wielkich wieszczów narodowych.
Na skróty
Sylwetka twórcza:
- Wychowywał się w twórczości pisarzy europejskich (Byron, Scott, Goethe, Schiller) oraz romantycznej poezji Mickiewicza
- Wiele czytał o historii i filozofii
- Był przekonany o cykliczno-katastroficznym rozwoju historii, od myślenia Giambattisty Vico
- Poczucie katastroficznego zagrożenia starych klas (filozofia Josepha Mari de Maistre’a)
- Wierzył w postępowy rozwój ludzkości, od historyka i myśliciela Pierre Simona Ballanche’a oraz Jules’a Micheleta
- W jego myśli filozoficznej widoczne są także poglądy XIX w. niemieckiego filozofa Georga Wilhelma Hegla
- Krasiński to wśród polskich romantyków najwybitniejszy poeta filozofujący
Pisał:
- dramaty: Nie-boska komedia (1835), Irydion (1836)
- powieści historyczna: Agaj-Han (1834)
- poematy filozoficzno-historyczne: Przedświt (1834), Psalmy przyszłości (1845)
- dobre liryki
- listy, średnio dziennie pisał 7 listów do różnych osób