Wprowadził charakterystyczne cechy narracji, nowy typ bohatera, inną konstrukcję przestrzeni i czasu do swoich utworów. Konwicki igra czasem, wprowadza retrospekcje, amnezję, przestrzenie ze snu. Bohater – często bywa everymanem – wędruje przez zaułki miasta, próbuje odbudować swoją biografię, odnaleźć swoje miejsce na ziemi, Z kolei arkadią dzieciństwa dla Konwickiego – jest jego rodzinna Litwa, w wiele powieści wplata zresztą wątki autobiograficzne. Podejmuje też temat polskiej rzeczywistości – choćby w „Małej apokalipsie”