Dante Alighieri

Dante Alighieri (1265 – 1321) był Włochem, którego rodzinnym miastem była Florencja. Był poetą, uczonym i politykiem. Posiadał wszechstronne wykształcenie, angażował się w działalność polityczną. Brał czynny udział w starciach Gwelfów Białych z Czarnymi, dążył do uniezależnienia się miasta od papiestwa.

W 1302 r. po zwycięstwie przeciwników politycznych musiał opuścić Florencję, tułał się po Rawennie, gdzie zmarł. Uważany za prekursora renesansu, przerósł swoją epokę. Do literatury wprowadził motyw muzy – ukochanej kobiety, którą uczynił przewodniczą po raju w Boskiej komedii – Beatrycze. Była także bohaterką wierszy, pt. Życie nowe (Viva nuova). Był to rodzaj pamiętnika, napisany prozą. Dante opisał w nim swoją wyidealizowaną miłość do Beatrycze. Przypuszczamy dziś, że kobieta jego marzeń faktycznie istniała a Dante kochał ją platoniczną miłością.

W utworze Życie nowe stworzył nowy słodki styl, który opisywał miłość jako subtelną i czystą, kobieta była dla niego istotą niemal boską, toteż pomijał zmysłowość. Miłość według Dantego to pragnienie dobra i dążenie do doskonałości, dlatego to uczucie przeznaczone jest tylko dla wybrańców. W swoich utworach często nawiązywał do Florencji. Opisywał atmosferę miast i mieszkańców, których niejednokrotnie wymieniał z imienia, co spotykało się z oburzeniem. Od Dantego rozpoczyna się włoska literatura narodowa,np. O mowie pospolitej.