Nazwa:
Pochodzi z języka portugalskiego – barocco, oznacza nieregularną perłę o dziwnym kształcie. W języku włoskim tego samego słowa używa się na określenie czegoś przesadnego i napuszonego. Sama nazwa wskazuje na dziwny, wyrafinowany formalnie, artystyczny, nieregularny styl epoki. Barok miał wiele nieraz bardzo rożnych przejawów. Typowe dla niego było łączenie elementów chrześcijańskich z mitologią i orientem. Wielkie znaczenie w owych czasach miała kontrreformacja. W sztuce elementy religijne łączyły się ze świeckimi.
Pojęcie barok pojawiło się w wieku XVIII a utrwaliło się dzięki Der Cicerone (1855) Jacoba Burckhardta, który określał barok wynaturzeniem reguł renesansu.
Ramy czasowe:
Określa się je jako XVI-XVIII w. Generalnie za epokę baroku uważa się wiek XVII. Trudno je jednoznacznie zdefiniować, gdyż barok rozwijał się w różnych krajach w sposób niejednorodny. Rozpoczyna się w Hiszpanii i we Włoszech w połowie XVI w. Rozkwit przypada na przełom XVI i XVII w. We Francji kończy się w połowie XVIII w.
W Polsce barok rozpoczyna się w ostatnim 20-leciu XVI w. a trwa do połowy XVII stulecia.
Barok nie objął krajów protestanckich. Pojawił się w krajach południowej Europy (Włochy, Hiszpania, Portugalia) i Europy środkowej (Polska, Węgry, południe Niemiec) oraz Anglia.