Norma językowa i zwyczaj językowy

Norma językowa – określa poprawność, czyli zgodność pisania i mówienia z pewnymi prawami, czyli zasadami, regułami i wskazówkami.

Zespoły norm:

  • wymawianiowa
  • fleksyjna (wzorce odmiany przez przypadki i osoby)
  • leksykalno-frazeologiczna (odpowiednie użycie słów i wyrazów)
  • składniowa
  • ortograficzna
  • stylistyczna
  • komunikacyjna (ważna jest funkcjonalność i skuteczność wypowiedzi)

Ważne jest:

  • dla kogo jest przeznaczony komunikat?
  • w jakich okolicznościach odbywa się komunikacja językowa?
  • jaki jest cel wymowy?

Zwyczaj językowy – powszechne posługiwanie się określonymi środkami językowymi (wymowa, operowanie słowem, związkami frazeologicznymi, zdaniem, odmianą środowiskową czy stytlistyka polszczyzny). Normą staje się to co szerzy się w języku osób wykształconych. Zasady akcentowania sylab także ulegają zmianom, dąży się do całkowitego ujednolicenia sposobu akcentowania (przedostatnia sylaba).

Błąd językowy – zjawisko sprzeczne z zaleceniami wynikającymi z istniejących czynników skutkujące naruszeniem poprawności.