Rozwój teatru:
- Zaczątkiem teatru starożytnej Grecji były ludowe uroczystości religijne (procesja, pieśń chóru) ku czci Dionizosa – boga narodzin, urodzaju i wina. To on nauczył ludzi zabawy i wszelkiego użycia. Począwszy od okresu hellenistyczneogo, aby go uczcić dwa razy do roku urządzano huczne uroczystości. Początkowo o charakterze orgiastycznym, z czasem złagodniały, gdyż zaczęto zajmować się na nich poezją, muzyką i innymi sztukami.
- Tragedie wystawiano w okresie Dionizjów Wielkich (miejskich) na przełomie marca i kwietnia. Miały charakter podniosłego misterium, podczas którego składano Dionizosowi ofiarę z kozła, a chór chłopców śpiewał pieśni pochwalne – dytyramby, które z czasem przekształciły się właśnie w tragedię opartą na dialogu Koryfeusza (przewodnika chóru) z chórem.
- Komedie zaś wystawano w czasie Juwenaliów (Małe Dionizja – wiejskie) na przełomie stycznia i lutego. Miały charakter wesołych zabaw ludowych, gdzie przewijały się pochody zwane komos. Pochody śpiewały pieśni o zaczepnym i żartobliwym charakterze, z których z czasem wykształciła się komedia.
- Dionizja składały się z sześciu dni, a podczas trzech ostatnich dni wystawiano tragedie.
- W teatrach urządzano konkursy teatralne- agony. Widownia oceniała przedstawienie autora, który często sam grał.
- Podczas konkursów dramatycznych każdy zawodnik prezentował trzy tragedie (dramat, poważny i konfliktowy, kończący się katastrofą) oraz dramat satyrowy (pogodny utwór o tematyce mitologicznej, rozładowując jakby napięcie wywołane grozą scen tragicznych).
- Ojcem teatru i tragedii greckiej był Tespis który w 534 r. p.n.e., napisał swoją sztukę i sam w niej zagrał jako pierwszy w dziejach aktor.
- Aktorami byli jedynie mężczyźni. Posiadali maski, które pełniły rolę pudła rezonansowego ale przede wszystkim symbolizowały: płeć, zawód, klasę społeczną i charakter dramatu. Używano czterech rodzajów masek: śmiechu, płaczu, gniewu i strachu. Aktorzy chodzili w butach na koturnach (im wyższy koturn tym wyższa klasa społeczna) i perukach.Kostiumy były jaskrawe, co miało spowodować, że każdy zobaczy aktorów.
- Ajschylos wprowadził drugiego aktora do komedii, zindywidualizował dialog i wyodrębnił przewodnika chóru
- Sofokles ograniczył rolę chóru, wprowadził trzeciego aktora i monolog odsłaniający przeżycia wewnętrzne bohaterów
- W ówczesnym teatrze ekspresję wyrażano poprzez pantomimę, taniec i śpiew.
Budowa teatru:
Pierwotny teatr (amfiteart) zbudowany został na planie koła (orchestra), którego środek stanowił ołtarz (thymle). Orchestra (tanecznica) była przeznaczona dla chóru, który wykonywał na niej śpiewy i tańce. Ołtarz otaczały dwa pierścienie: wewnętrzny chór (początkowo składał się z 50 potem z 15 osób) i zewnętrzny (widownia). Widownię budowano na stoku wzgórza pod gołym niebem, a siedzenia wykuwano w skale. Parados był wejściem dla chóru. Aby wyróżnić aktorów spośród chóru, zbudowano przed budynkiem wąski pomost (proskenion). Wycinek koła zamknięty był budynkiem dla aktorów (skene), który pełnił rolę garderoby. Dalszy rozwój teatru polegał na powiększeniu proskenion, zmniejszeniu orchestry i wykorzystaniu urządzeń mechanicznych.