Tytuł: Ludzie bezdomni
Autor: Stefan Żeromski
Akcja powieści „Ludzie bezdomni” obejmuje schyłek XIX wieku, daje przekrój przez społeczeństwo polskie, dzieje się w Paryżu, Warszawie, Cisach i Zagłębiu Dąbrowskim. Głównym bohaterem jest lekarz, Tomasz Judym, któremu towarzyszy (druga główna bohaterka) Joanna Podborska.
Powieść „Ludzie bezdomi” pokazuje bunt młodego lekarza przeciwko niesprawiedliwości społecznej, którą ukazuje w trzech obrazach:
1. Obraz warszawskiej fabryki cygar,
2. Obraz ośrodka wypoczynkowego w Cisach, gdzie obok bogatych kuracjuszy widać nędzę i choroby miejscowej biedoty,
3. Obraz rzekomej opieki nad górnikami w Zagłębiu Dąbrowskim Tragizm głównego bohatera powieści oparty jest na jego „rozdarciu” – symbol „rozdartej sosny” z powieści mówi o niemożliwości wyboru między własnym osobistym szczęściem, a chęcią niesienia pomocy ludziom. Tomasz Judym jest samotnie walczącym o naprawę świata bohaterem, jego walka nie ma szans przyniesienia oczekiwanych efektów, ale ukazuje nienaganność moralną jednostki, co trzeba docenić.
Ludzie bezdomni – interpretacja tytułu
Istotna jest interpretacja tytułu utworu „Ludzie bezdomni”, albowiem nie odnosi się ona tylko do nędzy najniższych warstw społecznych, bo każdy z bohaterów powieści „nie ma domu”: bezdomny jest brat Tomasza, Wiktor, który musi szukać schronienia na obczyźnie, bezdomna jest Joasia Podborska, nie mogąca stworzyć sobie i Tomaszowi prawdziwego domu, w końcu bezdomny jest Judym, pragnący odnaleźć dom w związku z Joanną, w czym przeszkadza mu jego praca, bezdomni są ci, którym nikt nie może pomóc.