Daniel Naborowski (1573-1640) Wszechstronnie wykształcony syn krakowskiego aptekarza. Uczył się głównie za granicą w Wittenberdze, Strasburgu, Padwie, Bazylei (medycyna), Orleanie (prawo). Wiedzę z zakresu fizyki, mechaniki i astronomii pobierał u Galileusza. Przez 12 lat przebywał na różnych europejskich uniwersytetach. Określamy go mianem poeta-doctus (poeta, uczony wszystkich nauk). Mówił swobodnie w kilku językach, co sprawiło, że po powrocie do kraju został dyplomatą w służbie Radziwiłłów. Naborowski był najbardziej wykształconym spośród polskich twórców barokowych. Zmarł w Wilnie, gdzie osiadł pod koniec życia, pełnił tam funkcję sędziego grodzkiego.
Twórczość poetycka stanowiła jedynie margines zajęć Naborowskiego. Sztukę poetycką opanował w sposób doskonały, był mistrzem – wirtuozem słowa. Jego twórczość charakteryzowała niezwykła różnorodność, od fraszek i frywolnych żarcików, panegiryków, epigramatów, po refleksyjne wiersze traktujące o problemach człowieka baroku – rozdwojonego w sobie, pełnego metafizycznego niepokoju.
Tytuł: Krótkość żywota
Wiersz Naborowskiego opisujący przemijanie czasu. Autor twierdzi, że czas płynie bardzo szybko, niczym mgnienie oka, zanim się obejrzymy nasz czas przeminie. Nie wiemy kiedy przyjdzie nam umrzeć, wielu ludzi myśli, że dożyje starości, ale czy tak będzie na pewno? Naborowski przedstawia życie jak krótką chwilę, ale tak nie jest w rzeczywistości. Życie nie przemija tak szybko, a każda jego chwila jest niepowtarzalna. Egzystencja istnień ludzkich została ukazana jak ciągłe następstwo narodzin i śmierci, bezsensowne krótkie trwanie nie mające większego znaczenia. W utworze występuje wiele ciekawych środków stylistycznych, np. oksymoron – kolebka grobem, wyliczenia: dźwięk, cień, dym, wiatr… Daniela Naborowskiego można nazwać poetą, który łączy barokową formę wiersza z istotną poważną tematyką. Tematyka podejmowana w utworach jest także na wskroś barokowa – typowa dla filozofii tego okresu.
Kręgi tematyczne, którymi zajmuje się Naborowski:
I. Człowiek:
- kim jest,
- czym jest ludzkie ciało,
- czym jest ludzka dusza
II. Czas – jego dyskusyjna i niszcząca siła.
Tworzy poezję filozoficzną, uwiecznia w niej rozterki człowieka. Duma nad sensem życia, stąd w jego utworach pojawia się motyw vanitas, czyli przemijania. Nie próbował opisywać świata rzeczywistego. Bawił się uczonymi aluzjami do starożytnej poezji i mitologii. Zadziwiał niezwykłymi pomysłami, olśniewał sprawnością formy poetyckiej. Poeta nie rozumie świata i nie ma żadnej recepty na istnienie. Tylko w świecie kultury człowiek jest prawdziwym panem i władcą. Nie rządzimy rzeczami lecz słowami, które możemy dowolnie układać ale nigdy nie możemy im wierzyć, gdyż są wieloznaczne i fałszują świat.