Tytuł: Śluby panieńskie
Autor: Aleksander Fredro
Starsze pokolenie:
- Radost – pani Dobrójska
Młodsze pokolenie
- Gustaw – Aniela
- Albin – Klara
Akcja rozpoczyna się rankiem. Służący próbuje ukryć nieobecność Gucia, ale Radost dowiaduje się, że go nie ma. Postanawia ukrócić jego swobodę. Gdy Gucio wrócił udało mu się jednak udobruchać stryja. Albin i Gustaw przybywają do dworku, aby odbyły się zaręczyny Gucia i Anieli.
Aniela – spokojna, naiwna, łatwowierna, delikatna, subtelna, ufna, mało doświadczona, pozostaje pod wpływem Klary.
Klara – życiowo bardziej doświadczona, energiczna, próbuje narzucić swoje zdanie otoczeniu, jest apodyktyczna
Albin – sąsiad pani Dobrójskiej, wrażliwy, wylewny, typowy kochanek sentymentalny, dla niego miłość wiąże się z cierpieniem, był służalczy, łzawy, sentymentalny
Gustaw – zna psychikę kobiet, zachowuje się jak typowy zdobywca serc niewieścich:
- nie chciał stabilizacji w małżeństwie, lecz wolności
- sprzeciwia się nakazowi małżeństwa
- nudził się na wsi, uważał ją za zbyt monotonną
- nie znał wybrani serca, jej skłonności, wyglądu
Gdy przyjeżdża widzi, że panna nie jest brzydka. Mimo to zwleka. Zaczyna wykazywać zainteresowanie dopiero gdy dowiaduje się o ślubach. Wyraźnie był poza grą miłosną. Gdy Gucio wymyśla intrygę gra miłosna toczy się od nowa. Rozmawiając z Anielą powołuje się na modną teorię magnetyzmu serc (przeznaczenie w miłości). Niewinny flirt okazuje się grą o wielką miłość. Gustaw polemizuje z nieszczęśliwym kochankiem z Dziadów. Gucio śmieszy i ironizuje ale osiąga cel
Oryginalność twórczości literackiej A.Fredry:
- wartka akcja,
- tematyka obyczajowa,
- interesująca fabuła
- forma wierszowana krótkich dialogów
- bawi nas komizm postaci, sytuacji (pisanie listu), słowa
Istota dzieła Fredry:
Komedie reprezentują nurt realistyczny polskiego romantyzmu. Przedstawia polską szlachtę.(236)