Horacy (Quintus Horatius Flaccus, 65-8 r. p.n.e.) – najsławniejszy liryczny poeta Rzymu urodził się w Wenuzji, na południu Italii. Był synem wyzwolonego niewolnika, który posiadał pewien majątek i zapewnił synowi wykształcenie godne syna senatora. Uczył się w Rzymie i Atenach. Kiedy przebywał w Atenach włączył się do trwających tam walk w obronie wolności republikańskich. Po klęsce pod Filippi został zrujnowany. Do Rzymu powrócił do w 41 r.p.n.e. kiedy ogłoszono amnestię. Tam zaprzyjaźnił się z Wergiliuszem, który wprowadził go w kręgi Mecenasa. Niewielka posiadłość w Górach Sabińskich pozwoliła mu poświęcić się całkowicie literaturze. Odgrodzony od świata, popijając dobre wino i medytując w spokoju, oddawał się pisaniu wierszy.
Twórczość Horacego
Horacy swoją twórczość rozpoczął Epodami, nieco później powstały Satyry. Satyra była wynalazkiem rzymskim, choć i w poezji greckiej nie brakowało utworów ośmieszających i piętnujących jakieś postacie i zjawiska. Dwie księgi satyr wyróżniają się znakomitym rzemiosłem literackim, niezwykłą ostrożnością obserwacji, a zarazem spokojem i umiarkowaniem w krytyce. Poeta nie jest surowym sędzią, lecz śmiejąc się mówi prawdę o świecie.
Najważniejsze dzieła Horacego to Pieśni (Carmina). Napisał jeszcze Listy a pod koniec życia także „List do Pizonów” (Sztuka poetycka), który jest wykładem sztuki sztuki poetyckiej. Homer przedstawia stanowisko zgodne z ogólnymi poglądami na sztukę i literaturę. Jest to manifest literacki twórców epoki augustowskiej. Poezja zdaniem Horacego powinna kierować się ładem, harmonią i spokojem. Powinna przedstawiać świat prawdopodobny i rozumny oraz uporządkowany. Jest to podstawa artystyczna, która w epokach późniejszych zyska miano klasycyzmu.
Cytaty z listu:
- Nie dość na tym by utwór był piękny, niech będzie wzruszający i niechaj, dokąd zechcecie, prowadzi duszę słuchacza
- Początkiem i źródłem dobrego pisania jest mądrość
- Ze znanych tylko słów składać będę wiersze, by każdy sądził, że to samo potrafi, a spróbowawszy napocił się wiele i trudził na próżno. Tyle znaczy układ i połączenie wyrazów, tyle godności zyskują słowa pospolite
Horacjańska filozofia życia to złoty środek, czyli połączenie epikureizmu (przyjemność) ze stoicyzmem (cnota). Należy cenić w życiu rozum, sprawny umysł, dopisujące zdrowie i pogodną starość. Należy żyć w zgodzie z naturą i brać od świata tyle ile jest nam potrzebne. Jeżeli będziemy żyć w ten sposób będziemy spokojni, opanowani i szczęśliwi.
Horacy Napisał
- Pieśni (4 księgi)
- Satyry
- Pieśń Stulecia
- Listy (2 księgi: List do Pizonów)
Przydatne cytaty
- aurea mediocratis – złoty środek
- carpe diem – chwytaj dzień
- non omnis moriar – nie wszystek umrę
- sapere aude – odważ się być mądrym
- odi profanum vulgus et arceo – pogardzam nieoświeconym tłumem i unikam go
Horacjanizm
W epokach późniejszych wielu artystów nawiązywało do twórczości Horacego. Robili to tworząc podobnie jak Horacy, utwory o różnorodnej tematyce, które cechowało połączenie epikureizmu ze stoicyzmem, idea złotego środka, nawiązanie do potęgi i nieśmiertelności poezji, a wszystko to ubierali w prostą i doskonałą formę poetycką.
Na Horacym wzorowali się:
- J. Kochanowski
- Sz. Szymonowic
- I. Krasicki
- S. Trembecki
- A. Naruszewicz
- A. Mickiewicz